John Wick 2 is een betere sequel dan Trainspotting 2

Laten we even John Wick 2 vergelijken met Trainspotting T2, al is het maar omdat beiden uitgebracht werden rond dezelfde maand. Langs de ene kant hebben we de sequel op één van de meest geprezen recente actiefilms, langs de andere kant de sequel op een klassieker uit de jaren ’90.

Het duurde een hele tijd voor Trainspotting 2 er kwam. Regisseur Danny Boyle en hoofdacteur Ewan McGregor zetten hun samenwerking stil nadat Boyle Leonardo DiCaprio besloot te casten in The Beach (2000), zelfs al had hij de rol beloofd in McGregor. Voor de Schotse leading man was dit een verraad, niet alleen omdat hij de rol beloofd was, maar omdat hij een hechte band had met Boyle na de hoofdrollen op zich te nemen in diens Shallow Grave, Trainspotting & A Life Less Ordinary.

Waarom Trainspotting 2 zo lang op zich liet wachten, is een verhaal dat wijzigt afhankelijk van wie geïnterviewd werd. Boyle vond dat de cast nog niet oud genoeg was, terwijl McGregor toegaf dat hij geen zin had ooit nog met Boyle te werken. Een sequel in boekvorm – opnieuw van Trainspotting auteur Irvan Welsh – genaamd Porno werd maar lauwtjes ontvangen, waardoor een vervolg zou moeten herschreven worden. Eenmaal Boyle & McGregor besloten de strijdbijl begraven kwam er een nieuw script, dat idem een tegenvaller is.

Het probleem met Trainspotting 2 is dat het eigenlijk weinig inhoud heeft als zowel een sequel als losstaande film. Neem daar tegenover John Wick 2. De originele films konden oppervlakkig gezien niet meer verschillend zijn (één gaat over junkies die met hun verslaving worstelen, de andere over een gepensioneerde huurmoordenaar), en toch klopt dat niet helemaal: beide films spenderen enorm veel tijd aan de wereld waarin hun personages zich bevinden. Trainspotting was een hit omdat de junkiewereld zo fascinerend was, zowel verschrikkelijk als opwindend tegelijkertijd. Bij John Wick waren we dan weer betrokken bij de queeste van onze protagonist, maar bleven we vooral genieten door de unieke wereld van huurmoordenaars waar we aan blootgesteld werden.

Het grote probleem met Trainspotting 2 is uiteindelijk de personages. In de eerste film worden ze relatief oppervlakkig geportretteerd, wat werkt omdat hun wereld zo fascinerend is. Ze zijn behoorlijk inert en veranderen weinig, omdat ze junkies zijn, die liever high blijven dan hun leven te beteren. Trainspotting is een beklijvende film, omdat hij er zo fantastisch in slaagt ons te laten begrijpen hoe je gevangen kunt blijven in een wereld van verslaafden. Het probleem met een sequel is het einde van het origineel: een verraad nam plaats, en dit moet gewoon aangekaart worden in een vervolg. Het gevolg is dan ook dat we gaan van een origineel dat een milieu centraal stelde, naar een vervolg dat personages centraal stelt.

John Wick 2 heeft het dan ook een pak makkelijker om een goeie sequel te maken: aangezien het publiek genoot van de bizarre wereld waar Wick zich in bevond, kunnen ze hier gewoon nog meer informatie over geven. We gaan dan ook van een simpel wraakverhaal, naar een film over John Wick die gevangen zit in de wereld van huurmoordenaars.

Het zou natuurlijk altijd moeilijker zijn om een sequel te maken op Trainspotting, en hoe pak je dat dan best aan? Misschien maak je het een tragere bedoening, met meer ruimte voor introspectie? Of laat je gewoon alle personages van de eerste film achterwege en biedt een blik op hoe de drugwereld eruitziet in 2017? Of iets dat tussen de twee valt: een film zonder Renton, waarin je de rest van de bende volgt in hun leven na Renton?

Het enige dat we zeker weten is dat de huidige aanpak niet werkte.