Recensie: Fantasy Island is niemands fantasie
Op de poster van Fantasy Island wordt dik in de verf gezet dat dit een Blumhouse productie is. De studio is dan ook in korte tijd uitgegroeid tot label dat synoniem staat met hedendaagse horror. Dit dankzij titels zoals Paranormal Activity, The Purge en Get Out. Na Fantasy Island gezien te hebben betwijfelen we ten zeerste dat deze ooit vermeld zal worden in trailers voor nieuwe Blumhouse films.
De plot van Fantasy Island is een pak ingewikkelder dan vaak het geval is bij low budget horrorfilms. Het gaat hier niet om een groep schaars geklede vrouwen die achtervolgd worden door een sadistische moordenaar. In plaats daarvan is de setting een eiland waar mensen hun diepste fantasieën kunnen beleven. En dat mag je letterlijk nemen, want het eiland slaagt erin je alles te laten beleven. Van reünie met een overleden familielid, tot uh… een wild feestje.
De baas van het eiland is Mr. Roarke, gespeeld door Michael Peña. Hij ontvangt een groep enthousiastelingen die hun fantasieën willen waarmaken. Verwacht geen grote namen: het gaat o.a. om Maggie Q (die ene van Live Free or Die Hard), Portia Doubleday (die van Mr. Robot), de douchebag van Veronica Mars, en de Chinees van Silicon Valley. Om toch wat genre credit te krijgen loopt ook Michael Rooker rond, bekend van horrorfilms zoals Henry, Portrait of a Serial Killer en Slither.
Nu, allereerst: wij vinden Michael Peña een zeer sympathieke mens en vonden hem zeer leuk in de Ant Man films. Als mysterieuze slechterik komt hij een pak minder sterk over, waardoor Fantasy Island eigenlijk al slap start. Het scenario is de grote boosdoener, met een verhaallijn dat een donkere twist geeft aan de vergeten reeks uit de jaren ’80 waarop dit gebaseerd is. Aangezien dit een horrorfilm is, zal het je niet verbazen dat de fantasieën al snel in nachtmerries veranderen.
En die nachtmerries zijn saai. Regisseur Jeff Wadlow zat eerder al achter crap zoals Truth or Dare en Kick-Ass 2 en dit is niets beter. Wat volgt is geen kortere versie van Lost, waarin we constant zitten raden wat het eiland juist is en hoe dit alles afloopt. In plaats daarvan slagen Wadlow en zijn crew erin om zowel constant nieuwe wendingen aan het verhaal toe te voegen als te vervelen. Het helpt natuurlijk niet dat we al zeven weken in onze zetel zitten dankzij corona, maar toch was het extreem moeilijk eruit te raken eenmaal de credits er waren.
Indien je toch besluit Fantasy Island aan te zetten, verwacht je dan een incoherente film met doppelgangers, een tijdreis-element, een moordende dokter, gangsters, en babes en hunks. Maar sla hem gewoon liever over.
