Mijn slechtste sollicitatiegesprek: werken bij Zalando
Het is een onvermijdelijk kwaad: wie graag mooie dingen koopt, heeft ook een job nodig om dat alles te betalen. Dat betekent naar sollicitatiegesprekken gaan, en hopen dat je voldoende voorbereid bent, en de persoon met wie je spreekt geen lul is. Alhoewel ik er niet in slaagde uit ieder sollicitatiegesprek een jobaanbieding te halen, waren de meeste gesprekken positieve ervaringen. Het is makkelijker voor mij om een absoluut dieptepunt te kiezen, en dat is mijn sollicitatiegesprek in 2014, toen ik interesse had om te beginnen werken bij Zalando, in Berlijn.
Om wat achtergrond te geven, op dat moment had ik reeds een jaar gewerkt in online marketing voor een start-up in Sjanghai, China. Het was geen fantastische ervaring, zoals je misschien al eerder las in mijn artikel over de nadelen van werken bij een start-up. Na één jaar was ik de job, de stad, en het land beu, en wou ik terugkeren naar Europa.
De stad die me het meest interesseerde was Berlijn. Toen ik genoeg opspaarde in China om terug te vliegen naar Europa, bezocht ik niet alleen familie, maar plande ik ook enkele sollicitatiegesprekken in de Duitse hoofdstad. Een zee van tijd had ik niet: in drie dagen plande ik drie gesprekken in, naast het bezoeken van kroegen met vrienden die al in Berlijn woonden.
Alhoewel Zalando één van de grote spelers is in Berlijn, interesseerde de job waar ik een gesprek voor had me het minste. Het ging om de rol van junior marketing analist, en ik heb niet zoveel interesse in het opvolgen en verwerken van data op een dagelijkse basis. Ik had meer interesse in de rol van project manager bij een kleinere start-up, en toen die me uitnodigden voor een tweede gesprek op dezelfde dag van mijn gesprek met Zalando, besloot ik me daarop te concentreren.
Alles verliep vlot toen ik aankwam bij Zalando. Het kantoor zag er netjes en levendig uit, en het is altijd fijn als je iets te drinken krijgt terwijl je wacht. Zoals je wellicht merkt, was ik niet echt veeleisend na mijn job in Sjanghai, waar ik al geluk had als de toiletbril nog aan het toilet vast hing. Bij het gesprek waren twee mensen aanwezig om me te interviewen. Eén daarvan was een senior manager binnen het analyseteam, en van de andere herinner ik me bitter weinig.
Ik vertelde hen over mijn ervaring, en merkte dat ze best geïnteresseerd waren. Het was dan ook geen toppositie waar ik voor solliciteerde: ze zochten iemand junior, en hadden/hebben een probleem met het behouden van werknemers. Ze zochten iemand met relevante kennis, geen expert. Alles verliep vlot, tot ze mij de vraag stelden: “wat weet je over Zalando, en waarom wil je hier werken?“.
Alhoewel ik me niet echt voorbereid had, voelde ik me vrij zelfzeker in mijn antwoord. Ik vertelde hen hoe ik in Sjanghai ook werkte voor een webshop, en hoe de – Duitse – marketingmanager zich had laten inspireren door Zalando. Hier reageerden ze positief op. Ik vertelde hen vervolgens dat daardoor zijn gehele team het boek van Zalando’s CEO had moeten lezen. Ik zat in dat team, dus ik had het boek gelezen en zei dat ik het fantastisch zou vinden voor het bedrijf te werken dat op dat moment zoveel andere start-ups inspireerde.
Ik stelde nog enkele vragen, en verliet het gesprek vol zelfvertrouwen. Ik was er zeker van dat ik tenminste deze job zou krijgen, en China eindelijk achter de rug lag. Ik moest Zalando echter nooit overwegen, want ik kreeg de job bij de kleinere start-up.
Toen ik al enkele maanden in Berlijn woonde, begon ik terug te denken aan mijn ervaring bij Zalando. Ik vond het bizar dat ondanks het vlotte sollicitatiegesprek ik niet eens een afwijzingsmail ontvangen had. Ik praatte hierover met één van mijn toenmalige medewerkers, en die leek verward door mijn verhaal. “Over welk boek van Zalando heb je het?”, vroeg hij me.
Toen werd voor mij duidelijk waar ik de mist in gegaan had. Het inspirerende boek waar ik vijf minuten lang over gepraat had, dat me gemotiveerd had om bij Zalando te solliciteren, was helemaal niet geschreven door de oprichter van Zalando. Het was ook niet geschreven door iemand anders van Zalando, want het ging helemaal niet over dat bedrijf. Het boek waar ik het toen over had was Tony Hseih’s Delivering Happiness: A Path to Profits, Passion, and Purpose. Hij was geen CEO bij Zalando, maar bij Zappos. Erger nog: Zalando staat erom bekend een kopie te zijn van Zappos. Per ongeluk had ik dus voor een deel van mijn sollicitatiegesprek Zalando beledigd, aangezien het geen eigen waarden heeft.
Ik denk nog regelmatig aan dit gesprek, en ben enorm blij dat niemand me er toen op wees dat ik over het verkeerde boek bezig was. Bedankt daarvoor, toenmalige werknemers van Zalando.
Valt hier iets uit te leren? Natuurlijk: doe wat research over het bedrijf waar je gaat solliciteren. En laat misschien gewoon gesprekken voor jobs waar je geen interesse in hebt links liggen. Of beter nog: solliciteer niet bij Zalando, want daar hebben ze er geen probleem mee een groot aantal van hun werknemers af te danken.
