Deadly Friend: omdat Wes Craven geld nodig had
We kunnen enkel speculeren waarom Wes Craven besloot het verschrikkelijke Deadly Friend te maken vlak na zijn immens succesvolle A Nightmare on Elm Street.
Op zich is er niets mis met “killer cyborg” als concept. Het is natuurlijk dunnetjes, maar er bestaan meerdere topfilms in dit genre, zoals Terminator. Deadly Friend slaagt er echter in vanaf minuut één fout te gaan, wanneer we geïntroduceerd worden aan een robot die klinkt als Harvey Fierstein en eruit ziet als de straight to video versie van Transformers’ Bumblebee. Indien iemand van plan was fan fiction te schrijven over Harvey Fierstein die Bumblebee bezwangert: te laat.
Om eerlijk te zijn herinneren we me niet zo immens veel van de setup van deze film, aangezien we al snel beseften dat alcohol noodzakelijk was om deze film uit te kijken. Alcohol mag uiteraard niet misbruikt worden, maar we raden toch aan deze film niet sober te bekijken. Er zijn meer dan enkele momenten waar niets steek houdt, en in sobere staat kan dit alles leiden tot meerdere herseninfarcten.
De jaren ’80 waren bizar, en het is dan ook niet verwonderlijk dat iets als Deadly Friend een goed idee leek. Aangezien zowat iedereen aan de coke zat tijdens deze periode was de keuze beperkt tussen zelf beginnen snuiven, of Hollywood verlaten en beginnen doctoreren.
In Deadly Friend bouwt een tiener een robot. Tof. Wij bouwden op 10-jarige leeftijd een Lego kasteel en kregen enkel te horen dat het niet zo indrukwekkend was aangezien we gewoon de instructies gevolgd hadden. En misschien was het niet zo indrukwekkend als een robot maken die als Harvey Fierstein klinkt, maar ons kasteel bracht tenminste niemand om.
Fictie vertelt ons al jaren dat het een slecht idee is robots te ontwikkelen, maar toch blijven landen zoals Japan dit soort dingen ontwerpen zodat een robothand buitenlandse zakenmannen kan aftrekken. We hopen dan ook dat deze handjobs het waard waren in een robotrevolutie te belanden.
In ieder geval, dit was niet goed. Skip!
